Y.

Υπάρχουν μερικά πράγματα στη ζωή, που όσο και να τα κοιτάς, θα παραμένουν πάντα ίδια.




Έτσι, λοιπόν, πάντα θα υπάρχει ένας άνθρωπος, που θα κάνει κάτι και θα βρεθεί ένας άλλος που θα τον κρίνει. Θα τον κρίνει γιατί κάνει αυτο που κάνει, κι όχι κάτι άλλο σωστότερο. Έτσι.




Υπάρχει αυτός που προτιμάει το κίτρινο κι αυτός που θα τον κρίνει, γιατί οποιοδήποτε άλλο χρώμα είναι σαφώς καλύτερο, εκτός αν είσαι στραβός.




Πάντα κάποιος θα έχει την δική του προσωπική ιστορία και πάντα ένας άλλος θα βρεθεί να την κρίνει απο μακριά. Στη ζωή, λίγο πολύ περνάμε κι από τις δύο κατηγορίες, αλλά στο τέλος, η ίδια η ζωή γελάει μαζί μας.




Επειδή εμείς δε βλέπουμε τις αποχρώσεις.


There are some things in life that no matter how to look at them will always be the same and so there will always be someone doin his thing and someone to judge him.




To judge him for doin exactly that and not something cooler. It’s like that. There is the one who likes yellow and the other who obviously thinks that any other color is absolutely better.




Unless you are blind or something . There is always the one with the personal story and the one with personal opinion. In life, more or less, we are on both sides depending on the situation.




However it is life laughing at us in the end for not seeing the colors.

Johnny Soca

Normal

...άφησα λίγο τις συνηθισμένες μου βαλβίδες, για να χρησιμοποιήσω τη ‘συνηθισμένη’.








Just using regular cap on irregular days, which goes down to tryin something different when you feel like it.
Cause on the bottom line, doin our thing makes us feel free.
And that’ s what it’ s all about.

Johnny Soca

Addictions

Βρέχει.
Δώσε μου ένα τσιγάρο.
Πριν προλάβω να κουνηθώ, είχε ήδη αρπάξει το πακέτο.
Ήταν πολύ νευρικός, η φωνή του έτρεμε.
Αναρωτήθηκα γιατί ήταν έτσι ξαφνικά, αφού πέντε λεπτά πριν ήταν μια χαρά.
Ήταν σίγουρο πως τη σκεφτόταν πάλι.
Την έφερε στο μυαλό του.Ήρθε πάλι.
Γι’ άλλη μια φορά, δεν μπορούσε να την αγγίξει, ενώ στεκόταν εκεί.
Τα μάτια της, η ανάσα της, τα μαλλιά της, μέχρι και το άρωμα της το μύριζε.
Του έλειπε.
Όσο δε σταματούσε η βροχή να πέφτει έξω, τόσο προσπαθούσε να την αρπάξει, να τη φέρει κοντά του, να τη νιώσει.

Ακόμα βρέχει, είπε, πώς θα πάμε;
Πού; του λέω.
Πρέπει να πάμε να τη βρούμε, να τη βρω.


Σίγουρα, φάνηκε να τον ευχαριστεί περισσότερο από εκείνη αυτή τη στιγμή, αφού χάθηκε στον πυκνό καπνό του.Τον φυσούσε μακριά κι είχε μία έκφραση ικανοποίησης στο προσωπό του.
Γυρνώντας, το μάτι του έπεσε στις κούτες με τα χρώματα που είχα σε μια γωνιά του δωματίου.Αμέσως, άρπαξε μια κόλλα χαρτί κι ένα στυλό.
Γραμμές, όγκοι, κενά.
Φάνηκε να χάνεται πάνω στο χαρτί, περπατούσε πάνω στις γραμμές, στρίμωχνε τους όγκους να μπουν στη θέση τους.Το μόνο που ακουγόταν τόση ώρα ήταν οι ανάσες μας με τη μουσική στο βάθος.

Θα βγούμε; τον ρώτησα.
Άσε με να τελειώσω το σχέδιο.

Δεν την ξανασκέφτηκε, δεν ξανάπιασε τσιγάρο.
Τελικά, από τί είναι εξαρτημένος;
Ποιά η πραγματική του ανάγκη;
Όπως και να ‘χει, του αρέσει να μολύνει τα πνευμόνια του.
Άλλοτε με έρωτα, άλλοτε με νικοτίνη κι άλλοτε με χρώμα.





It's raining.
Give me a cigarette.
Before I make a move,he had already grabbed the pack.
He was nervous,his voice was trembling.
I wondered why.Five minutes before he was ok.
Surely he was thinking of her again.She was in his mind,she came again.
Once again,he couldn't touch her although she was standing there.
Her eyes,her breath,her hair.He could even smell her perfume.
He was missing her.
As it was still raining,he was still trying to catch her,to bring her closer,to feel her.

It's still raining,how will we go?
Where?I answered
I gotta find her..

Definitely the cigarette made him feel better.As he was blowing the smoke away, you could see the satisfaction in his face.
As he turned,he just saw some spraycans at the corner of the room.Immediately,he took a paper and a pen.
Lines,letters,spaces.
He seemed to be lost in the paper,he was walking on the lines,he was pushing the letters to get in order.
The only sounds you could hear all this time,were our breaths and some music in the background.

Will we go out?I asked him
Let me finish the sketch.

He didn't think of her again,he didn't even smoke
Finally,what is he addicted to?
Which is his real need?
In every way,he likes to harm himself.
Sometimes with love,sometimes with nicotine,sometimes with colour.

Johnni Wrongface

The innocent years

Οκτώβρης ’95 σε ένα τοιχάκι απέναντι από τα σπίτια μας καλυμμένοι με κουκούλες λες και θα βάφαμε στο πιο σκληρό σημείο, κάναμε το πρώτο μας κομμάτι. Έγραφε ‘’Tech’’. Ήταν μια λέξη που μου είχε κάνει στο sketchbook ένα πιο μεγάλο παιδί από το σχολείο ο Μάκης. Τα συναισθήματα εκείνης της βραδιάς δύσκολα περιγράφονται και κλείνουν μέσα τους έναν ολόκληρο κόσμο, μια ολόκληρη εποχή για μένα. Την εποχή που δεν υπήρχαν graffiti στους δρόμους και που κανείς δεν ήξερε τί ακριβώς ήταν αυτό. Με spray Cosmos και τις βαλβίδες τους να στάζουν και να κάνουν τις πιο άσχημες γραμμές (και λόγω της απειρίας μας). Ένας το προσχέδιο, άλλος το γέμισμα, άλλος τα highlights που δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα αστέρι με ασημένιο χρώμα και οι υπόλοιποι με την σειρά μας τσίλιες.



Η εμπειρία ήταν τόσο οργασμική που αποφασίσαμε πως θα συνεχίζαμε να το κάνουμε αυτό μέχρι να βάψουμε όλη την γειτονιά μας. Έτσι και έγινε. Το επόμενο κομματι θα έγραφε ‘’Zone’’ και πάλι η γνωστή συνομοσία θα γινόταν. Είχε πιο πολύ κρύο εκείνο το βράδυ και μας έτρεξαν κιόλας. Το τελειώσαμε την επομένη. Όταν το δείξαμε με περηφάνια στα αλάνια της γειτονιάς δεν το πίστευαν πως ήταν δικό μας γιατί ήταν ‘’πολύ καλό’’. Εννοείται βέβαια ότι αυτό το κομμάτι δεν βλέπεται σήμερα τόσο χάλια που ήταν, αλλά έτσι ήταν τότε. Ήταν τα αθώα χρόνια του graffiti.



Γιατί τα λέω όλα αυτά? Μα φυσικά επείδη μέσα στην χρονιά που μας πέρασε αποφασίσαμε να αποδώσουμε ένα φόρο τιμής σε εκείνα τα χρόνια (που καμιά φορά μας λείπουν τόσο) παρέα με τον Gener, από τα πρώτα μέλη του crew, κάνοντας αυτά τα πρώτα 2 μας κομμάτια με πιο σύγχρονο σχέδιο. Πάλι όμως με Cosmos και τις βαλβίδες τους, χωρίς πολλά κοψίματα και διορθώσεις. Γιατί δεν ήταν τα skills που τόσο δοξάζονται σήμερα, αλλά η αγάπη για το άθλημα...



It was in October of ’95 when covered with full faces( as if we were going to paint on a hardcore spot!) we painted our first piece, ‘’Tech’’. The style was made for me by a more experienced guy from school. The feelings from that night are not easy to be described, because they contain a whole world, a whole era. The era where graffiti didn’t exist on the streets of Athens and people didn’t even know what graffiti was. With cheap spray cans not intended for graffiti and some crap caps we designed the most awful lines ever made. One would do the sketch, another one the fill in and another one the highlights etc. while the others where checking for cops.



It was an ‘’orgasmic’’ experience and that’s why we decided to keep doing it until we had our whole neighborhood covered by our pieces. Our next piece was ‘’Zone’’. The night we went out to execute it, it was very cold and we also had to leave it unfinished because people were shouting to us, threatening that they would call the cops. When we finally completed it, we showed it to the hood cats and they didn’t even believe it was ours because it was ‘’too good’’. Of course that piece was crap but that was the thing back in the day. It was the innocent years of graffiti for us.



But why am I telling you all these? Simply because during the year that just passed, me and another old member of the crew, Gener one, decided to bring back to life these days of ’95 by doing again the same way our first 2 pieces but with different, more up-to-day styles. Again with those crap paints and caps because it’s not about the skills that everybody praises nowadays, but for the love of it…



2357!

Those were the days my friend

Δανεισμένο από τραγούδι-ορόσημο των φετινών μου διακοπών.

Από καιρό σκεφτόμασταν πώς θα περνούσαμε εκείνες τις λιγοστές μέρες άδειας.
Ζόρικη περίοδος και για τους δυο μας, καθένας για τους λόγους του.
Έπειτα από πολλές ιδέες, αποφασίσαμε να σπαταλήσουμε τον καιρό μας στην καυτή Αθήνα.
Άραγμα, βάψιμο, γέλια.
Και πάει κάπως έτσι.


Από τις ωραιότερες σπατάλες μας


Borrowed from the track that made its mark during my last summer holidays.

For a long time we wondered about how it would be those few days off.
Rough times for both of us , each one’s for his own reasons.
After a lot of conversation , we decided to waste our time in hot Athens.
Chilling , painting , laughing.
And it goes like this.












One of our greatest wasted times.

Johnny Soca

2357! debut album

Tον Ιούνιο του 2009 αποφάσισα να κυκλοφορήσω το πρώτο μου προσωπικό album σε χειροποίητη συσκευασία με 16 instrumental κομμάτια τα οποία είχα συνθέσει κατά την περίοδο 2006-2007. Είναι επίσημη underground κυκλοφορία, δίχως την μεσολάβηση δισκογραφικών εταιριών. Μέχρι σήμερα έχουν κοπεί κάτι παραπάνω από 300 αντίτυπα ενώ οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να παραγγείλουν δωρεάν ένα ή περισσότερα μέσω του www.myspace.com/zestwfc , μέχρι τον Ιούνιο του 2010.

Το παρακάτω clip για το πρώτο κομμάτι του cd «η θύμησή σου» είναι ουσιαστικά ένα κολάζ από διάσπαρτες λήψεις που είχα κάνει με την κάμερά μου κατά καιρούς και που πιστεύω εκφράζει την ατμόσφαιρα του album. Η συναρμολόγησή του ήταν ένα ταξίδι για μένα, μιας που οι σκηνές του έφεραν στην μνήμη μου ξεχασμένες εικόνες.




2357!

Abandoned Area Apocalypse‏